smutne czasy.
jak się pogodzić z brakiem dopasowania?
gdzieś to wisi nade mną.

-----

z każdej gazety, z każdego kanału wylewają się na mnie demony polskości.
jestem mieszany z błotem przez niby-największe autorytety moralne.
legalnie wybrane władze 40-milionowego kraju, jednego z bogatszych krajów na świecie.
posłowie, ministrowie, premier, prezydent.
ba, nawet noblista, symbol przemian!
wszyscy niby stawiani mi za wzorzec - wielcy, nobliwi mężczyźni... z żonami.
no i ten kościół...
który w tak cudowny sposób nawołuje do miłości do bliźniego.

mam dość.
jak mam patrzeć codziennie na siebie w lustrze?
nie ma godziny w której nie musiałbym wmawiać sobie własnej wartości.
ale i tak czuję się gorszy.

mam dość
jak to wyśpiewała peszek - sorry polsko.
z przyjemnością będę patrzeć jak to miejsce będzie dogorywać.

-----




takie marzenia miałem.
miałem.
ale świat do nich nie pasuje.
ty też do nich nie pasujesz...